بهروز افخمی :

او شیوۀ جالب دارد ، تمام کاندیداها و گزینه هایی را که مد نظر دارد همراه عکس هایشان به دیوار دفترش می زند . یعنی همیشه دیوار او پر از عکس است . ممکن است هفته ها فقط به عکس ها نگاه کند و در دفترش قدم بزند و بعد ذهنش جرقه بزند و فرد مورد نظر را انتخاب کند . حتی میگویند ممکن است دیالوگ ها را هم بر اساس عکس ها بنویسد .

سیروس الوند :

بیشتر وقت ها با بازیگرانی کار می کند که صاحب نام هستند ، حتی ستاره اند و حرفه شان بازیگری است . در عین حال در بین تئاتری ها هم جستجو می کند اما شاید بهتر باشد به گفته خودش استناد کنیم : " مهم ترین عامل برای انتخاب بازیگر تطابق فیزیکی با چیزی است که در ذهن دارم و بعد از آن استعداد و خصوصیات اخلاقی او . من به سمت کسی می روم که با ذهنیات من تطابق داشته باشد . "

بهرام بیضایی :

بیشتر وقت ها دور و بری های بیضایی دستیارانش و کسانی که با او در تماس هستند کسانی را معرفی می کنند ، فیلم ها و تجربه های تئاتر آن فرد را برای بهرام بیضایی می آوردند و شرح می دهند و او را با سوابقش به بیضایی معرفی می کنند . گر چه اطرافیانش در بسیاری مواقع به او کمک می کنند و در انتخاب های او موثرند ، اما بیضایی برای همه فیلم هایش از همه بازیگرانی که نامزد هستند ، تست می گیرد و برایش سن و تعداد فیلم ها و تئاترهایی که فرد بازی کرده ، تفاوتی ندارد .

ابوالفضل جلیلی :

معمولا به دوستان و آشناین می سپرد و سن و سال نقش مورد نظرش را می گوید . هر کس کسی را معرفی می کند و همه افراد واجد شرایط به دخترش مراجعه می کنند ، اگر خودش باشد که هیچ ، اگر نبود دستیارش دوربینی را گذاشته و بازیگرها رو به دوربین خود را معرفی می کنند ، سن و تحصیلاتشان را می گویند و بعد منتظر تماس می مانند ، البته اگر انتخاب شوند !

علیرضا داودنژاد :

داودنژاد بیشتر سراغ بازیگرانی می رود که به نقش نزدیک هستند و شخصی شان هم به همان شکل است اما از آنجا که برای انتخاب مثلا یک قاتل نمی تواند واقعا به یک قاتل اعتماد کرد و او را سر فیلم برداری آورد در نتیجه سراغ کسی می رود که به بخش دیگری از شخصیت و زندگی فردی آن شخص شبیه باشد .

رضا عطاران :

او در وهله اول بازیگری را که مقابلش نشسته تجزیه تحلیل می کند . برای عطاران مهم است که فرد مقابلش چطور می خندد ، ناراحت می شود و اگر اعصابش خرد می شود ، ممکن است چه شکلی شود . او افراد را تجزیه و تحلیل می کند و از خصوصیات خودشان بهره می گیرد .

عباس کیارستمی :

حتما سراغ بازیگران تئاتر نمی رود چون می گوید آن ها جلوی دوربین بازی می کنند . زندگی نمی کند . بیشتر سراغ نابازیگران می رود که غریزی جلوی دوربین حاضر می شوند و به نظر می رسد برای انتخاب آدم هایش به جهان بینی و نوع نگاه آنها به زندگی اهمیت می دهد ، انتخاب همایون ارشادی در طعم گیلاس شاید نتیجه جهان بینی شخصی ارشادی بوده است .